ID-002404.doc
 
2009-03-17

Wspomnienie (1938-2009) – Trębacz, kompozytor, pedagog Adrzej Rokicki
 
1 lutego zmarł znany dobrze melomanom, nie tylko łódzkim, znakomity trębacz, kompozytor muzyki filmowej i teatralnej, pedagog – Andrzej Rokicki. Urodzony w 1939 roku w Chorzowie, był łodzianinem z wyboru. Po przybyciu w młodości do naszego miasta rozpoczął naukę gry na trąbce u Stanisława Szejwałły w Państwowym Liceum Muzycznym. Kontynuował edukację u tego samego pedagoga w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej, uzyskują pierwszy w dziejach łódzkiej uczelni dyplom w tej właśnie specjalności.
Już podczas studiów grał w orkiestrach Filharmonii Łódzkiej oraz Polskiego Radia. Rozpoczął też wtedy jako solista swój ponad dwudziestoletni udział w organizowanych przez Filharmonię koncertach umuzykalniających dla młodzieży. W 1961 roku został stałym solistą i pierwszym trębaczem kierowanej przez Henryka Debicha Orkiestry Polskiego Radia (później Orkiestry PRiTV). Z formacja tą współpracował – nierzadko także jako reżyser dźwięku i dyrygent – aż do jej rozwiązania na początku lat 90. Równocześnie był pierwszym trębaczem kolejno w orkiestrach Teatru Muzycznego, Teatru Wielkiego, w firmowanej przez telewizję NRD międzynarodowej orkiestrze Martina Hoffmanna. Występował jako solista z zespołami symfonicznymi w Łodzi, Bydgoszczy, Olsztynie, Częstochowie, Rzeszowie, Lublinie, Opolu, Zabrzu, Wrocławiu, interpretując koncerty na trąbkę m.in. Haydna, Hummla, Goedickego, Panufnika aż po prezentowane najpierw na zasadzie prawykonania koncerty Stanisława Mrońskiego czy Radomira Reszke. Wykonując muzykę kameralną, współdziałał na estradach z takimi pianistami, jak Rajmund Ambroziak, Bronisław Hajn, Andrzej Jasiński, Edward Przyłęcki, Zbigniew Lasocki, Władysław Manijak. Do często wykonywanych przez niego utworów kameralnych należały kompozycje Saint- Saënsa, Iberta, Hubeau, Babadżaniana, Arutuniana, Areńskiego, Chaczaturiana, Paciorkiewicza, Bauera, Przybylskiego, Hundziaka (w tej dziedzinie też miał na swym koncie prawykonania). Andrzej Rokicki zdobył ponadto uznanie jako niezrównany interpretator zróżnicowanych stylistycznie kompozycji z zakresu szeroko rozumianej muzyki popularnej i rozrywkowej – taką muzykę również – jak się powiada – doskonale czuł. Wielokrotnie występował w rozmaitych ośrodkach europejskich, sporo nagrywał. Często komplementowano Go w recenzjach („świetny instrumentalista, znakomicie operujący dynamiką, dający popis doskonałej techniki” – pisała jedna z gazet).
Miał swój niebagatelny udział w dokonaniach teatru dramatycznego w Łodzi, a także filmu. W roli instrumentalisty uczestniczył w przedstawieniach Teatru Nowego, Powszechnego, Jaracza, Młodego Widza, „715”. Dyrygował również zespołami realizującymi oprawę dźwiękową spektakli, by wymienić na przykład Operetkę Gombrowicza, Cień Młynarskiego, Uciechy staropolskie w Teatrze Nowym, Operę za trzy grosze w Teatrze Jaracza. Jako trębacz wielokrotnie brał udział w nagraniach muzyki filmowej autorstwa np. Walacińskiego, Koniecznego, Radwana, Hertla, Marczewskiego. Był również dyrygentem orkiestr i ansambli kameralnych podczas nagrań muzyki do filmów fabularnych (np. Honoru dziecka, Serca), seriali telewizyjnych (Dyrektorów, Daleko od szosy, Śladu na ziemi, Kariery Nikodema Dyzmy) i wielu filmów krótkometrażowych.
W połowie lat 60. sam zaczął komponować muzykę dla potrzeb filmu i teatru. Wspomnieć tu można o pełnometrażowym filmie Czwartki ubogich w reżyserii Stanisława Szyszki, sztuce Williama Tramwaj zwany pożądaniem, wystawionej w Teatrze Jaracza w reżyserii Jana Bratkowskiego, kilkunastu przedstawieniach przygotowanych przez Teatr telewizji w Łodzi, a nade wszystko imponującej liczbie około dwustu filmów oświatowych i animowanych (Lasery i Tajemnice kineskopu w reżyserii Jerzego Popiel-Popiołka, Materia i antymateria oraz Rzuty brył w reżyserii Józefa Skrobińskiego, Wielkie łowy w reżyserii Włodzimierza Puchalskiego, 78 odcinków Muminków itd.) W 19979 roku na V Ogólnopolskim Festiwalu Filmów dla Dzieci i Młodzieży w Poznaniu otrzymał nagrodę specjalną za muzykę do filmu Fakir w reżyserii Stanisława Śliskowskiego.
Zarazem niemal przez cały czas, bo już od roku 1960, zajmował SIĘ PRACĄ PEDAGOGICZNĄ. Najpierw w łódzkiej Państwowej Szkole Muzycznej, następnie w Liceum Muzycznym i wreszcie od 1974 roku – w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (później Akademii Muzycznej). Miał wielu uczniów i studentów. Niektórzy odnosili sukcesy na konkursach. Dyplomanci z jego klasy pracują w filharmoniach, innego typu orkiestrach, big-bandach oraz w szkolnictwie muzycznym. W latach 1993-1999 Rokicki był prodziekanem Wydziału Wykonawstwa Instrumentalnego i Wokalno-Aktorskiego AM. Wchodził w skład Senatu i Rady Wydziału. Od 1995 roku pełnił funkcję konsultanta MKiS ds. szkolnictwa artystycznego I i II stopnia.
Był członkiem rzeczywistym ZAKR-u i ZAIKS-u, a także nauczycielem gry na rogach myśliwskich i nominowanym przez Zarząd Główny Polskiego Związku Łowieckiego jurorem konkursów sygnalistki myśliwskiej. Odznaczony został m.in. Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Honorową Odznaką m. Łodzi, medalem PR i TV.
Piszący te słowa, jako były pracownik Redakcji Muzycznej PR, miał zaszczyt współpracować z Andrzejem Rokickim w łódzkiej rozgłośni. Później wspólnym terenem działania stała się Akademia Muzyczna. Rokicki wszędzie dał się poznać nie tylko jako wybitny muzyk, ale też człowiek prawy, skromny, niezwykle koleżeński, serdeczny i do ostatnich chwil – pogodny. Teraz pozostała nam już tylko muzyka Jego autorstwa, a w uszach (i nagraniach) także dźwięk Jego trąbki.
 
Janusz Janyst
„Gazeta Wyborcza”